Prolog

 

Dziewczyna zamknęła okno, trzaskając okiennicami. Była pełnia, a gałęzie wysokiego, suchego dęby kołysały się na porywistym wietrze, drapiąc drewnianą powierzchnię. Zapaliła świecę, a blady blask oświetlił pomieszczenie. Nie było tam wiele — jedno, puste małżeńskie łoże, skrzynia na bieliznę, niewielki, odrapany stół. To na nim stało to, co było najdroższe jej sercu — malutki, niewinny aniołek pochowany w drewnianej skrzynce.

— Łatwiej wyrzucić tysiące rubli z kieszeni, aniżeli jedno przywiązanie z serca, aniołeczku... — szepnęła, gładząc rzeźbione zamknięcie. — Niech ci ziemia lekką będzie.

Wyciągnęła spod jednej z puchowych poduch grubą linę i pochyliła głowę. Jej drżące palce zawiązywały pętlę, a parzące łzy spływały na materiał grubej, zdobnej sukni. Miała brać w niej ślub... Jej jedyna miłość. Jedyne dziecko.

— Tak bardzo... Tak bardzo cię teraz nienawidzę! — Stanowczym ruchem przysunęła drewniany taboret i stanęła na nim drobnymi, delikatnymi stópkami. Sznur zawisł na haku — nie było już odwrotu od tej decyzji. Odgarnęła swoje jasne włosy, wyrzucając je wysoko w górę.

— Czuję się wolna, wiesz? — Zaśmiała się cicho, wsuwając głowę i gładząc palcami mocny splot. — Taka wolna jak ty. Niech mi także ziemia lekką będzie.

Stołeczek przewrócił się na ziemię. Jedynie drewniana szkatułka była świadkiem młodej jeszcze Victorii zwisającej bezwładnie pod sufitem dworku.

***

Mężczyzna postawił skrzyneczkę przed sobą i oparł się łokciami o blat biurka. Przetarł twarz dłońmi, drażniąc zaczerwienione od łez oczy. To samo piękne drewno, te same malunki, te same napisy — tak pięknie wykonane, skrywające tak piękną zawartość, a zarazem tak straszliwą klątwę.

— Zabrałeś mi córkę i dziecko, gałganiarzu — syknął przez zaciśnięte zęby. — A teraz niech Bóg odbierze ci wszystko, co masz.

Gwałtownie odsunął krzesło i złapał skrzynkę w dłonie, zaciskając na niej mocno palce. Sięgnął po klucz i zamknął drzwi, po czym uśmiechnął się zwycięsko. Słowa okolicznej wiedźmy nadal dzwoniły mu w głowie, a przed oczami nadal widział staruszkę rzucającą czar.

— Przekaż to szlachcicowi Poltier. — Wcisnął przedmiot w dłonie gońca. — Ze szczególnym pocałowaniem i najgorliwszymi życzeniami na jakie mnie, ojca panienki Victorii było stać.

Oto wydał judaszowy pocałunek na każdego posiadacza skrzynki, aby ten popadł w obłęd i szaleństwo, aby doznał najstraszliwszego cierpienia i aby dusza jego nie zaznała spokoju na tej ziemi.

— Amen.

***

Na cały dwór padł blady strach — domownicy nie spali po nocach, a służba szeptała z niepokojem po kątach. Baba siedziała w bujanym fotelu, przesuwając w palcach paciorki różańca.

— Oto spadła na nas, Panie, zemsta twoja okrutna i wnuk mój zemsty twojej na łowach także zaznał... — szepnęła, wpatrując się w ogień, trzaskający w kominku. — Od choroby, głodu, ognia i wojny, uchowaj nas, Panie.

Powoli zamknęła oczy. Znachorka stała w progu, przyciskając do siebie prześcieradło.

— Umrze w ciągu kilku dni. Nie ma już dla niego innego życia niż wieczne.

Szlachcic umarł tego samego wieczora, bełkocząc jeszcze w gorączce. Służba spaliła wszystko, czego młodzieniec dotykał — pozostała tylko jedna rzecz, którą młoda służka wyniosła pod fartuchem. Mała, drewniana skrzyneczka.

***

Skrzyneczka okrążyła prawie cały świat; wpadała w ręce wielu ludzi. Zawsze działy się wtedy niezwykłe rzeczy. Jedną z osób obdarowanych szkatułką, był zamożny mieszczanin, który dostał ją w prezencie od swojej matki.

— Cóż to za cudeńko, Merlinie? — zapytał jego znajomy, a oczy aż mu się zaświeciły.

— Cudowny drobiazg. Tyle złoceń, napisów. Zajmie honorowe miejsce na moim stoliku. Chwalił się nią wszystkim dookoła. Od progu zaskoczył go szczur.

— Kysz mi stąd, ty parszywcu jeden! — krzyknął i nadepnął na niego. Zwierzę krzyknęło żałośnie, dusząc się pod podeszwą buta.

Merlin nie wiedział jeszcze, jakie będą skutki tego czynu.

Kilka dni później matka znalazła go nieżywego. Jedno, zakażone, szczurze ugryzienie — po nim nie było już nadziei. Dżuma nie znała litości... Skrzynka została sprzedana razem ze wszystkimi rzeczami mieszczanina.

***

Witajcie! 

Chciałybyśmy powitać was na naszym nowym blogu. 

Mamy nadzieję, że prolog wam się spodobał i zostaniecie z nami przez resztę historii ^^ Zapraszamy także do odwiedzenia innych zakładek na blogu

PS. Akcja prologu dzieje się w gotyku - ze względu na czystą historię, postaci odnoszą się do Boga i religii, bo jest to po prostu część obyczaju. Są to czasy, gdzie nie dało się "nie wierzyć" - ateizm i deizm pojawił się dopiero w oświeceniu, podczas, gdy my jesteśmy w gotyku ;)
PS2. Równocześnie są to czasy, gdzie kładzie się na Boga duży nacisk - nieślubne dziecko jest dużą skazą na obu rodach, dlatego w takich momentach ślub trzeba jak najszybciej sfinalizować. Bohaterka poroniła, a wszystko legło w gruzach.
 

Pozdrawiamy,

Lagusiak i Vicky ❤